Nieuwsbrief #3

Dick Koopmans adviseerde me vorig jaar november om naar een werf uit te kijken. Zo’n werf heeft vaak goede ideeën en die kunnen dan nog in de tekeningen verwerkt.

Zoektocht

Ik vond 24 werven, waarvan 8 Nederlandse. Ik ging naar de eerste twee Nederlandse. Maar bij de eerste werf was het al flink schrikken, vanwege de prijs. Het uurtarief ligt hier zomaar 20 a 30 Euro hoger dan in bijvoorbeeld Polen of Estland. De andere Nederlandse werf durfde zelfs geen prijs te noemen, en ook geen begin- of einddatum van de bouw. De andere 6 Nederlandse heb ik niet meer durven bellen voor een afspraak.

Bij de 16 Oost-Europese werven ging het wat anders. Ik had de meeste via het internet gevonden. Ik mailde ze en 4 reageerden. Een Estlandse werf reageerde actief, met een telefoontje voor verdere vragen. Ik mailde nog eens en daarna ben ik toch eens gaan bellen. Ik kreeg de volgende reacties:

 

• Geen gehoor, een niet bestaand nummer. Die werf kon snel van de lijst.

• “No, he is not at home” . Nu ben ik zelf ZZP-er geweest, maar om nu een hele werf thuis te hebben, dan denk ik toch dat deze man een markt van heel kleine jachten bedient. Dus ook van de lijst.

• “Sorry? You don’t want bicycle parts?” Die werf dus ook niet meer.

• “No, we stopped..” en “We don’t have our wharf anymore.” Daarin klonk de smart van failliet.

 

Er waren 8 werven over.

Een keuze maken

Die 8 heb ik gevraagd om een algemene aanpak: hoe zouden zij het doen?

Van 5 kreeg ik een antwoord. Een Pool ging niet in op de inhoud, maar wou een mooie deal maken. Iets met geld via Polen, formeel zelf doen, dan buiten de CE-keur om, hij zou het allemaal regelen. En BTW was ook overbodig. Deze optie heb ik ook maar geschrapt.

De commentaren en aanpak van de overige lieten zich helder samenvatten. Dick ging aan het tekenen en twee maanden later was er een constructietekening, schuimplan en laminaatplan.

Deze 4, drie Poolse en een Estse werf, heb ik de tekeningen gestuurd en om preciezere prijzen gevraagd. Van twee Polen kreeg ik antwoord. De een had een veel te hoge prijs. Alsof het om een 20 meter jacht ging. Ik vroeg om een verklaring maar dat vonden ze niet nodig. De ander belde de prijs mondeling door en deed het voor een superlage prijs. Ook hem vroeg ik om een verklaring. Later begreep ik dat ze ‘op het oog’ bouwden, net als in de 16e eeuw. Ik zeg niet dat ‘op gevoel bouwen’ slecht is, maar ja, ik had Dick Koopmans al ingehuurd. En de samenwerking wordt lastig, wantGebo Marine Glazing, die de ramen levert, werkt van tekening met “in principe 3 cijfers achter de komma, maar meer mag ook”.

De Estlandse werf, Parnu Yachts, bleef alleen over. Deze werf legde een heldere en redelijke offerte neer, met de opmerking: “we maken het allemaal, precies volgens de specificaties. Zien we geen specificatie, dan beslissen we zelf.” Dat was een professional. Ik volgde zijn advies op en heb alle specificaties precies opgeschreven, in 8 kantjes. Hij was blij met zoveel precisie en ik was blij met de zekerheid dat ik vooraf weet wat ik krijg. Dit zouden meer opdrachtgevers moeten doen.

1+1=2

Ik wilde net een laatste afspraak maken om de specificaties door te nemen en een deal te maken, toen Nico de Graaf me zei dat hij een goede werf in Abu Dhabi kende. Deze kwam met een fraaie prijs, maar wilde zich niet vastleggen op de vereiste deadline in verband met een ander lopend project. Tja, het Duurzaam Jacht project loopt sinds de start al strak op planning, dus deze werf viel toch af.

Nico stelde me een Nederlandse werf voor. Ik werd gereserveerd, vanwege de ervaring met Nederlandse uurtarieven. Maar Nico hield aan en ging praten met Maarten Bezaan, de directeur van Puffin Yacht Service, Enkhuizen. Ze vonden het Duurzaam Jacht project een fraai project en kwamen met een fraaie offerte. We gingen praten. Technisch directeur Michel Wollenstein zag alle details in een oogopslag. Alles werd snel helder.

Kwaliteit en betrokkenheid

Nu moest er gekozen tussen 2 uitgesproken professionals, alle twee met kwaliteit. Wat uiteindelijk de doorslag geeft is de betrokkenheid, het enthousiasme en de wil vanPuffin om zichzelf in woord en daad als sponsor in te zetten voor het Duurzaam Jacht project. Het Duurzaam Jacht wordt gebouwd met kwaliteit en betrokkenheid.

Sponsoring: na vijf maanden de 50.000 Euro gepasseerd

Rosch Marine, Sika, Epifanes en Puffin Yacht Services erbij

Er wordt natuurlijk stevig aan getrokken. We hebben precies de beurstijd mee gehad. Natuurlijk, pluk je vanzelf eerst het laaghangende fruit en blijft het lastige voor later liggen. Maar toch blijft het zo dat bedrijven het Duurzaam Jacht ondersteunen, en niet zo’n klein beetje ook.

Rosch Marine had al een principebesluit genomen voor de komst van de vorige nieuwsbrief, maar de concrete invulling werd erna gemaakt. Typisch duurzaam zijn alle Truhull fittings en kranen, dus die worden gesponsord.

Sika sponsort alle lijmen en kitten, met de bijbehorende primers.

Epifanes sponsort door de plamuur, primers en lakken ter beschikking te stellen. Prachtige combinatie, Neosil onder het schip en Epifanes alles erboven.

Puffin Yacht Services is last but not least. Haar sponsoring is bijzonder, omdat het hier gaat om werk en materiaal, maar ook door een stuk betrokkenheid, die is moeilijk in geld uit te drukken.

Inmiddels is de beurstijd voorbij en breekt de vakantieperiode aan. En nu de bouw gestart is, gaat er meer aandacht naar het bouwen zelf. Dus de groei kan een dipje krijgen. Maar er zijn nog veel, heel veel mogelijke sponsors die interesse kunnen hebben. We blijven vol vertrouwen in de groei geloven.

Regeneratietest

Als je zeilt, stroomt er water onder je boot door. Op een goed moment begint de schroef te draaien. Van oudsher zette men een dynamo bij de schroefas en verbond die met een V-snaar aan elkaar. De dynamo won stroom, dat de accu inging.

Met een elektromotor, die eigenlijk ook een dynamo is, moet dat beter kunnen. Toch? Wat kan een elektromotor aan stroom leveren? Wat kan die regenereren? Het jachtje van Stichting Schone Golf wordt voor allerlei duurzame doeleinden en experimenten gebruikt. Nu ook voor een regeneratietest.

In de motorbun van het jachtje paste mooi een saildrive. Stagiair Derk bouwde daarvoor een kast waar de saildrive in paste. De controller kon erboven op. De accu’s gingen de kajuit in. Direct in het zicht staat de ampèremeter, om de stroomsterkte te meten.

[nggallery id=4]

Het jachtje werd gesleept. Dan ineens gaat hij draaien. De Ampèremeter meet bij 5,0 knoop 75 Watt en dit stijgt tot de rompsnelheid van het bootje is bereikt. Het ziet ernaar uit dat bij 7 knoop de 200 Watt zal worden gehaald. Dat is conform de berekeningen. Bij 10 knoop zou dan 500 Watt haalbaar zijn. Op het moment van schrijven zocht men nog naar een snellere sleepboot.